Er is een lijn in de openingsscène van Disney's Beauty and the Beast, waar de verteller introduceert het publiek om het beest, zeggende: “Naarmate de jaren verstreken, hij viel in wanhoop en verloor alle hoop. Want wie ooit zou kunnen leren om een ​​beest te houden?”

Ik had nooit veel aandacht besteed aan die offerte of de hele film, wat dat betreft - eerlijk gezegd, zou ik altijd een grote fan van The Little Mermaidwhere Disney films zijn betrokken geweest. Opgroeien, Disney films waren gewoon leuk om cartoons te kijken met je vrienden en familie; Ik heb nooit echt zag de les in elke film. Nu als een volwassene, de blijvende afhaalmaaltijd van Beauty and the Beastis alles wat ik kan lijken te denken over de laatste tijd.

We zagen 11 Nostalgische Callbacks in de New Beauty & the Beast Trailer

In afwachting van de live-action remake van Beauty and the Beast (in theaters 17 maart), heb ik opnieuw keek naar de versie 1991 onlangs en kwam tot een verrassende conclusie. Veel vrouwen gemakkelijk identificeren met Belle, de slimme,-book liefdevolle heldin. Behalve ik? Ik zie mezelf niet in haar op alle (al is ze vrij geweldig!).

Ik zie mezelf in the Beast. Dat is wie ik ben en dat is hoe ik altijd heb gevoeld. Laat het me uitleggen.

Ik ben geboren met een lichamelijke beperking genaamd Freeman-Sheldon Syndrome, die in feite een genetische bot en spierziekte. Mijn handen en benen zijn vervormd en ik heb bijna 25 operaties gehad.

Ik was vergeten hoeveel ik lovedBeauty and the Beast tot het kijken naar de nieuwe trailer

Onnodig te zeggen, ik heb niet hebben een typische jeugd en misschien dat is het punt in het leven waar ik voor het eerst begon anders te voelen - waar ik begonnen om een ​​duidelijke scheidslijn te zien tussen mij en mijn collega's. Zo niet in de kindertijd, dan is dat metaforische scheidslijn werd zeker kristalheldere tegen de tijd dat ik in de middelbare school. In een tijd dat is alles over het vinden en steeds je eigen persoon, vond ik een versie van mezelf die los staan ​​van iedereen om me heen was.

Een groot deel van mij voelde me alsof ik was op een eiland, alsof ik woonde alleen in mijn eigen kasteel, net als het Beest. Ik mag niet bewust hebben sloot me weg, maar ik heb zeker niet veel doen om mezelf daar te zetten, hetzij, in het bijzonder waar de liefde betrof. Het was waarschijnlijk gewoon beter om voor mezelf te houden in plaats van het nemen van een kans en het krijgen van pijn, zo redeneerde ik. Wie ooit kon houden een meisje in een rolstoel, vroeg ik me af?

Terugkijkend, misschien zou ik altijd het gevoel dat het Beest. Ik nooit veel gezien als een kind, maar zoals ik heb gereisd volwassenheid, heeft het verhaal mystory geworden. Ik heb nog nooit voelde me als mensen "zag me" - niet de echte mij, hoe dan ook. Ze zagen gewoon altijd buiten - mijn misvormd lichaam en mijn rolstoel - en snel maakten hun veronderstellingen. Veronderstellingen die waren, vaker wel dan niet, volledig off base.

Dus, ja, ik ben het Beest. Mijn verhaal is er een van iemand die beslist buiten de lijnen van de definitie van mooie samenleving valt, maar is toch net als iedereen op het einde - iemand die wachten op iemand om te zien wat er onder deze buitenste schil. Doen we niet allemaal willen gewoon onze Belle ontmoeten, dat één persoon die niet bang om de metaforische boek dat ons hart en ziel te openen en te zien wat er binnen zal zijn?

Behind-the-scenes foto's van de live-actionBeauty and the Beast

Op het einde, ik wil niet altijd bang te zijn. Ik wil niet weg in mijn metaforische kasteel te verbergen, bang om uit te gaan in het licht van de dag en het gezicht mensen. Ik ben langzaam te beseffen dat ik niet wil dat mensen me zien. All Of Me.

Mijn advies: Wees niet bang om naar iemand op een dieper niveau weten, voorbij de oppervlakkige buitenkant zijn. Je zou wel eens versteld staan ​​van wat je tegenkomt. Je zou gewoon vinden uw Belle.